Vorige week stond in deze rubriek een uitgebreid verhaal over het afscheid van ds. Bakker. Bij zijn afscheid als predikant kreeg hij als afscheidscadeau ondermeer de mogelijkheid om een bescheiden boekwerkje samen te stellen met daarin een zevental herdenkingstoespraken.

De eerste toespraak uit het boekje dateert van 1989 en heeft als thema ‘De waarde van het weten’. De laatste, uit 2015, behandelt het thema ‘De moordenaar van mijn jeugd’.

Het boekje is opgedragen ter nagedachtenis van mevrouw Janny Ploeg-de Lange. Zij liet de gemeente een legaat na waarmee men de uitgave kon bekostigen. Zij was in de oorlog koerierster en was lid van een verzetsgroep in en om Sloten in de tijd dat zij en haar man een kapsalon hadden aan de Sloterweg.

In 1995 had ze voor een artikel in het stedelijke kerkblad een kippevel-verhaal verteld: terwijl voor in de kapsalon de Duitse officieren werden geschoren en geknipt, vergaderde bij hen in de achterkamer het verzet.

Dit zeer lezenswaardig boekje (‘Zeven vier mei toespraken, Oud Osdorp’) is gratis af te halen bij de familie Kooter, Osdorperweg 756, tel. 020-6194165, e-mail jan@kooterhoveniers.nl .

Foto’s van een aantal herdenkingen kunt u vinden op: www.arievangenderen.nl

Arie van Genderen

Uit: de Westerpost van 22 juni 2016.

Ooievaars worden ongeveer 40 dagen na hun geboorte geringd. Dan hebben ze al enkels, zodat de ring daarachter blijft hangen, maar dan kunnen ze nog niet uit angst voor de mens het hoge nest uit lopen en te pletter vallen. Dat luistert nauw. Het was dan ook best wel spannend voor ons toen ringer Engbert van Oort arriveerde.

Beheerder Henk Damen had de hele operatie goed voorbereid en een pad gemaakt, zodat we de paal makkelijk konden bereiken. Kasper van den Bos, boomverzorger van J.M. de Wit Groenvoorziening BV uit Hazerswoude-Rijndijk, had zijn veiligheidsgordel al om. De lange ladder werd tegen de zes meter hoge paal gezet en de klimlijn werd aangebracht. De ouder op het nest vloog verschrikt weg en bleef de hele tijd boven het nest cirkelen.

Na instructies van Engbert klom Kasper met twee grote boodschappentassen rap naar boven. Toen hij van bovenaf in het nest keek, zag hij – zoals voorspeld – vier jonge ooievaars plat liggen. Ze hielden zich dood. “Dat is hun overlevingsstrategie in geval van gevaar”, vertelde Engbert. Voorzichtig pakte Kasper de vogels (best een gewicht al!) één voor één op en legde ze om en om in de twee tassen, die voorzichtig naar beneden werden getakeld.

Kilo verschil!
Engbert tilde de vier jonge vogels uit de tas en legde ze op een rijtje. Hij was gelukkig meteen erg tevreden met hun conditie. “De ouders hebben voor alle vier de vogels goed gezorgd. Ze zijn allemaal sterk, gezond en best fors, zeker voor zo’n groot nest.” Snel gaat Engbert meten en wegen. Onze ooievaars krijgen de ringnummers 4E/01 tot met 4E/04. Eén vogel is duidelijk kleiner dan zijn drie broers/zussen. Het geslacht van ooievaars wordt pas na twee jaar zichtbaar – eerder hebben ze die ‘ballast’ niet nodig… De vleugellengte van de vier varieert tussen de 275 en 365 mm; de snavels tussen 78 en 98 mm; de kop-snavellengte tussen 145 en 179 mm en de tarsus tussen de 151 en 192 mm. De kleinste woog 2650 gram en de zwaarste bijna een kilo meer: 3620 gram!

Het meten van de ooievaarssnavel.

Daarna werden de vogels weer voorzichtig in de tassen gelegd en naar boven getakeld, waar Kasper ze liefdevol terug in hun nest plaatste (was nog best wel passen en meten). Zodra de ladder weg was weggehaald en wij wat afstand hadden genomen, kwam een van de ouders meteen terug voor inspectie. Al snel hervatte het gewone leven op de hoge paal zich weer alsof er niets gebeurd was…

Waarom ringen?
Aanvankelijk vroegen wij ons af waarom we deze jonkies eigenlijk zouden moeten verstoren en of we wel energie moesten steken in het ringen. Toen we eenmaal uitleg hierover hadden gekregen, was het meteen duidelijk voor ons dat we wilden meedoen aan het wereldwijde ringproject. Waarom? Er is nog relatief weinig over het gedrag van ooievaars bekend en de ringen zijn onmisbaar voor onderzoek. De cijfers op de ringen zijn zo groot dat ze met een verrekijker, of op een foto prima af te lezen zijn. Nu kunnen we van deze vier hun lang allerlei zaken gaan volgen: waar ze naar toe gaan; hoe ze zich verspreiden; of ze nesttrouw en/of partnertrouw zijn; hoe oud ze worden; hoeveel jongen ze krijgen.

De kans is groot dat de jongen eerst naar het zuiden trekken. Volgend jaar zijn ze nog niet geslachtsrijp. In 2018 zou het dus zo maar kunnen dat zij zich weer op de Sloten melden… Wie weet… we gaan het in de gaten houden!

Tamar Frankfurther; 17 juni 2016.

Els Albers maakte de foto’s.

Zie ook: de Westerpost van 22 juni 2016 en De Echo van 22 juni 2016.

Van het koor en van de dominee

Op zondag 29 mei 2016 was het vol op Sloten: in een hele volle kerk – het paste nét – namen de Protestantse kerk en vele anderen afscheid van predikant Robert Jan Bakker en van het Sloterkerkkoor, dat al sinds 1948 bestond.

Na 68 en een half jaar valt het doek voor het koor dat tal van diensten in de Sloterkerk opluisterde. Het koor verblijdde heel veel bewoners van bejaarden-, verpleeg- en ziekenhuizen in de loop der jaren met gezang. In betere tijden zijn er zelfs twee CD’s uitgegeven. Dirigent Rob de Jong was maar liefst 35 jaar aan het koor verbonden. Veel zangers in het koor hebben inmiddels een dermate hoge leeftijd bereikt, dat de wekelijkse gang naar de repetitie in Vink & Boer hen steeds zwaarder is gaan vallen.

Het koor heeft geprobeerd om nieuwe leden te werven, maar dat is niet gelukt. Tijdens de bijzondere, feestelijke en lange afscheidsdienst werd het koor versterkt met vijftien oud leden, die in de loop der jaren hun lidmaatschap om diverse redenen hebben moeten beëindigen. Het zal voor de trouwe koorleden nog best wennen zijn om hun wekelijkse uitje – met alle bijhorende gezelligheid en vertrouwdheid – te moeten missen.

4 mei op Sloten en de Osdorperweg
De vele verdiensten van dominee Bakker voor de kerk en zijn omgeving werden al eerder in deze krant ter ere van zijn afscheid en ter ere van het lintje – dat hij dit jaar mocht ontvangen – gememoreerd. Dat doe ik nu dus niet opnieuw. Wel sta ik even stil bij de rol die Robert Jan Bakker al die jaren bij de Dodenherdenking van de Dorpsraad heeft gespeeld. Aan het eind van zijn afscheid verraste de dominee de aanwezigen namelijk met een mooi verzorgd boekje waarin hij zeven van zijn vele vier mei-toespraken – met enkele foto’s – in herinnering roept.

Hij vertelde dat hij begin 1980 – toen hij nog maar een paar maanden predikant was – gebeld werd door Gerrit van der Puij. “Of ik mee wilde werken aan de Dodenherdenking op 4 mei, die toen nog om-en-om in de rooms-katholieke of de hervormde kerk van Sloten werd gehouden. Dat jaar was de Sloterkerk aan de beurt. Pastoor Vogelezang zou de toespraak houden en of ik dan een ‘openinkie en een sluitinkie’ wilde spreken.

Sinds dat openingsjaar ben ik – op één keer na – altijd bij deze herdenking geweest. Eind jaren tachtig werd besloten om de herdenking niet meer binnen – in één van de kerken – te houden, maar buiten bij het monument aan de Osdorperweg. Tot die tijd werd daar wel altijd rond zes uur een korte plechtigheid gehouden door bloemen te leggen.

In de nieuwe opzet – georganiseerd door Tinie Worm en Mia Kooter, die de organisatie van Gerrit overnamen – wisselden pastoor Bankras en ik elkaar af. Maar, toen de jaren voor hem gingen tellen, vroeg hij of ik namens beide kerken wilde spreken”, zo vertelt Robert Jan Bakker.

De jaarlijkse herdenkingen aan de Osdorperweg trekken tegenwoordig een steeds breder, groter en jonger publiek. Naast de toespraak van de dorpsraadvoorzitter, het voordragen van gedichten door kinderen en volwassenen, de Last Post, de scouts bij het monument, de vlagceremonie en het samen zingen van het Wilhelmus – zullen de woorden van de dominee zeker worden gemist… Maar… een afscheid betekent in dit geval zeker ook een nieuw begin…

Tamar Frankfurther

Uit: de Westerpost van 15 juni 2016.

Van een afstandje is het lastig te zien. Je ziet steeds meer belangstellenden uitgebreid turen: “Zijn het er dit jaar weer twee? Of toch drie?” Nee, de ooievaarsouders blijken maar liefst vier jongen te hebben!

Fotograaf Els Albers moest er even geduld voor betrachten, maar kreeg ze alle vier prachtig in beeld. Het is de bedoeling dat de jongen in de loop van juni geringd worden. De beheergroep is dat nu samen met het stadsdeel aan het voorbereiden. Het moment van ringen luistert heel nauw: De jongen moeten al behoorlijk gegroeid zijn.

 
Nieuwe lichting ooievaars. Foto: Els Albers.

Anders blijft de ring nog niet achter de enkel (het lijkt net een elleboog van de jonge ooievaar) hangen en is de kans op verlies van de ring erg groot. Aan de andere kant mag een jong ook weer niet te oud zijn, omdat-ie dan uit angst voor de ringer zou kunnen weglopen uit het nest en te pletter zou kunnen vallen naast de hoge paal. (De jonge ooievaars hebben immers nog geen vliegles gehad…) Kortom, een delicate activiteit… Wordt vervolgd!

Tamar

Uit: de Westerpost van 8 juni 2016.

In de Sloterkerk, Osdorperweg 22, te Amsterdam wordt op zondagmiddag 12 juni 2016 om 15.00 uur een matinee concert gegeven.

Onze matineeserie van het seizoen 2015/2016 wordt inmiddels traditiegetrouw afgesloten door een concert verzorgd door een aantal getalenteerde studenten van het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam.

Om meerdere redenen zal het een boeiend concert worden. In de eerste plaats valt altijd het enthousiasme op. Verder de zeer goede kwaliteit van het spel van de jonge musici in opleiding. Ook is opvallend hoeveel buitenlandse studenten voor de opleiding hier in Amsterdam kiezen.

Het meest opvallende is vaak de verrassende keuze van de componisten. Zo wordt er met J.S. Bach begonnen, vervolgens Beethoven, maar ook staat Piazzolla op het programma! Verbaast u zich overigens niet als er nog een werk van een andere componist gespeeld zal worden.

* Meer informatie zoals gewoonlijk op onze website: www.sloterkerk.nl
* Maar u kunt ons sinds kort ook volgen op Facebook: www.facebook.com/sloterkerk
* De toegangsprijs bedraagt 9 euro, inclusief consumptie na afloop.
* Inlichtingen en reserveringen via email: concert@sloterkerk.nl

Meer over het Conservatorium van Amsterdam kunt u hier vinden: www.ahk.nl/conservatorium/actueel/agenda/

Aukje de Vries
Stichting Vrienden van de Sloterkerk

Zeventien jaar voer motorschip Helena heen en weer over de Nieuwe Meer, maar het varend erfgoed dreigt verloren te gaan nu de veerdienst aan een ander is gegund.

Door: Marc Kruyswijk; 28 mei 2016, 14:15

Zelfs iemand met twee linkerhanden kan enthousiast worden van de machinekamer van de Helena. De motor van het schip is nog uit de tijd van de mechanica: je begrijpt gelijk hoe het werkt, je snapt waarom het schip in beweging komt als de schipper bovenin een beetje gas geeft. En dan die heerlijke dieselgeur.

Rob Piet leidt met zichtbaar plezier rond, af en toe streelt hij het schip, alsof ie het moed inspreekt. De voorkant van de Helena is het product van dikke gebogen staalplaten, zegt hij. “Die hebben ze destijds speciaal gejoggeld.”

Concurrent
Zeventien jaar al is Piet eigenaar van het zestig jaar oude schip dat nu stil ligt bij het Tjotterspad, maar hij is er bepaald niet gerust op dat daar nog veel jaren bij komen. De veerdienst die hij met ingehuurde schippers zoveel jaren draaiende hield, wordt overgenomen door een concurrent.

Nu ligt ie hier maar te liggen en dat is niet goed natuurlijk: zo’n schip moet simpelweg blijven varen.

Rob Piet
“We waren gewend dat het schip het hele weekend over de Nieuwe Meer heen en weer voer tussen de pannenkoekenboerderij in het Amsterdamse Bos en de Oeverlanden aan de overkant. Maar nu ligt ie hier maar te liggen en dat is niet goed natuurlijk: zo’n schip moet simpelweg blijven varen.”

GVB-veerpont
Maar dat gaat dus even anders, naar het zich laat aanzien. In februari kreeg Piet een brief van het Amsterdamse Bos waarin hem werd medegedeeld dat het GVB ‘zijn’ veerdienst zou gaan overnemen. Reden: de Nieuwe Meer is een hoofdwaterweg en dus zou het vervoerbedrijf, dat bijvoorbeeld ook op het IJ de ponten exploiteert, de geëigende partij zijn om de overtochten te gaan verzorgen.

Na een gesprek met het GVB bleek dat echter nog niet zo vanzelfsprekend voor het vervoerbedrijf. Het zou betekenen dat een GVB-veerpont elke zaterdag- en zondagochtend vanaf de werf aan het IJ door de hele stad zou moeten varen, en door de sluis bovendien, voor een niet-rendabele dienst van zes uur. Om vervolgens weer de reis terug naar het IJ te moeten aanvaarden.

Goedkoper
Resultaat: het GVB trok zich terug en Piet was in de veronderstelling dat hij zijn veerdienst zou kunnen behouden. Dat bleek een misrekening. Er kwam een aanbesteding en de eigenaar van de Helena werd gevraagd een offerte uit te brengen. En toen bleek in april dus dat een andere partij het allemaal goedkoper bleek te kunnen, met een veer met een aanmerkelijke lagere capaciteit.

Ik heb dit jarenlang gedaan en ik heb er geen cent aan overgehouden.

Piet zit met de kwestie in zijn maag. Over de gang van zaken en de onmogelijkheid voor hem en zijn advocaat om inzicht te krijgen in de cijfers van de winnaar. “Ik snap het niet. Ik heb dit jarenlang gedaan en ik heb er geen cent aan overgehouden. Met allerlei bijdragen van stadsdeel Nieuw-West en het Amsterdamse Bos heb ik het schip in de vaart weten te houden. En nu kan iemand dit goedkoper?”

Erfgoed
Naast alle ergernis is de belangrijkste grief van Piet dat motorschip Helena varend erfgoed is. Gebouwd in 1956 in Zaandam, de originele motor is, op een jaartje na, precies even oud. Het schip wordt gekoesterd door Piet, die zelf aan de rand van de Nieuwe Meer woont.

“Ik vaar wel eens rond met gasten, laatst nog met stadsdeel Zuid. Maar het is niet genoeg. Ik ben hier zeventien jaar geleden ingestapt omdat ik verliefd werd op het schip en ik wilde dat anderen er ook van zouden kunnen genieten. Maar in plaats van dat ik quitte speel, kost het me nu geld. Dat is eeuwig zonde. Ik kijk het nog even aan, maar de Helena gaan we waarschijnlijk wel in de verkoop doen.”

Uit: het Parool van 28 mei 2016

Van: www.parool.nl/amsterdam/varend-erfgoed-nieuwe-meer-dreigt-verloren-te-gaan

De argeloze lezer zal wellicht niet meteen weten waarover dit gaat. Helena wie? Degene die bekend is in de buurt zal weten dat dit de veerboot is die sinds 1997 de verbinding tussen de Oeverlanden en het Amsterdamse Bos verzorgt gedurende de weekenden van half april tot half oktober. Het kenmerkende geluid van de Bolnes-motor, een langzaamlopende tweetakt diesel, liet zich de gehele dag horen, lage tonen dragen ver over water.

Dit jaar bleef het stil, waar was het markante silhouet van de vertrouwde veerpont? Het zestig jaar oude schip, gebouwd in Zaandam, ligt stil in de haven van de IJssloot. Een kleiner bootje heeft de dienst overgenomen, exploitant Rob Piet heeft het nakijken nu een concurrent de aanbesteding gewonnen heeft, zij het dat met een aanzienlijk kleinere boot gevaren wordt. Dat gaat natuurlijk problemen opleveren in de zomer wanneer er grote groepen reislustige wandelaars en fietsers aan de steigers staat te wachten.

 
De Paddegat III op de Nieuwe Meer (2016).

Het zou allemaal goedkoper worden voor de overheid, minder subsidie hoeft gegeven te worden. Maar de tarieven die de gebruiker betaalt worden wel 50% verhoogd. Allemaal betreurenswaardige zaken die het maatschappelijk plezier en nut van het Nieuwe Meer niet ten goede komt. Hopelijk kan de nieuwe exploitant nog eens met de oude exploitant gaan praten en uiteindelijk weer met motorschip Helena gaan varen, misschien iets minder goedkoop, maar dan blijft boeiend varend erfgoed behouden. Veerboten moeten varen en niet stilliggen in de haven.

Nico Jansen

Uit: de Westerpost van 1 juni 2016.

Meer over de Paddegat III:

* www.amsterdamsebos.nl/attracties/veerpont/

* www.veerpontverhuur.nl

* www.meerbode.nl/paddegat-iii-uw-veerpont-voor-deze-week