Mooie verhalen rond het Slotense Politiebureautje

We zitten al op een opbrengst van 28 procent! Iedereen lijkt het kleine Politiebureautje in z’n armen te willen sluiten. Twee vragen worden met enige regelmaat aan Stadsherstel en mij gesteld. Misschien dat u ook wel met die vragen rondloopt. Vandaar dat het me handig leek om ze hier te beantwoorden.

Wat als het niet lukt?
Het is nogal wat: 50.000 euro… Stel nou dat we dat bedrag niet gaan halen? Wat gebeurt er dan met de opbrengst, die al is binnen gekomen? Gaat het dan nog wel door? En wat gebeurt er dan met mijn donatie? Antwoord van Stadsherstel: “We geloven dat wij dit project met elkaar kunnen realiseren. Net zoals onze andere geslaagde crowdfundingprojecten. Maar mocht het toch niet lukken, dan krijgt u natuurlijk uw donatie terug.”

Gezellige drukte op 13 mei tijdens 24H Nieuw-West;
en we hebben nu al 14.301 euro binnen!

Ik heb geen internet, wat nu?
Bij de crowdfunding wordt er voor sommige mensen ten onrechte van uitgegaan dat iedereen over een internetaansluiting beschikt en dat betalen via internet vanzelfsprekend is. Ja, u kunt donatie ook gewoon zelf overmaken naar rekening NL 66 INGB 0005 659 267 van de Vereniging Vrienden van Stadsherstel. Vermeld daar dan bij “Politiebureautje” en uw adresgegevens. Vanaf een bijdrage van 25 euro hebt u namelijk recht op verschillende cadeautjes en die willen we natuurlijk kunnen toesturen. Als u geen adres vermeldt, gaan we ervan uit dat niets wilt hebben. U kunt ook langskomen bij het Politiebureautje op Sloten (Dorpsplein 1). We doen ons best om gedurende de crowdfunding ieder weekend zo veel mogelijk aanwezig te zijn.

Dure aardappels!
Halverwege de vorige eeuw was Freek Raat veldwachter in het Politiebureautje van Sloten. In 2002 zijn Freeks herinneringen gebundeld. Wie 75 euro doneert, krijgt een exemplaar van dit boekje. Eén van die verhalen uit zijn werktijd wil ik graag met u delen. Dit waargebeurde verhaal speelt zich af op een zaterdagavond in de herfst:

“Ik fiets op de Sloterweg net buiten het dorp. Bus G uit de richting Amsterdam stopt naast me. De chauffeur zegt dat hij even verderop een fietser zag, die “de hele rijweg nodig heeft”. Ik rijd er dus snel naar toe en zie inderdaad een fietser die van links naar rechts gevaarlijk over de weg zwalkt. Ik laat hem stoppen. Afstappen – voet over de stang – valt niet mee en rechtop staan daarna ook niet… Voorts ruik ik alcohol. Hij vertelt me een warrig verhaal: dat hij die ochtend vanuit de stad een voordelige mud aardappelen was gaan kopen in de Haarlemmermeer. Door het gewicht op zijn bagagedrager slingerde hij nu wat over de weg, zegt hij. Op de terugweg was hij ‘even’ een Slotens café ingegaan. Ik neem de man voor zijn en ieders veiligheid mee naar het Politiebureautje.

Als ik bij de kastelein van het desbetreffende café navraag doe, hoor ik dat de man de hele middag en een deel van de avond het nodige bij hem had ingenomen. Daarna wilde hij per se op de fiets naar huis; tegen het advies van de kastelein en andere cafébezoekers in. Ook tegen mij blijft de man opstandig. Ik besluit hem in de cel zijn roes te laten uitslapen en maak proces-verbaal op. Na enkele maanden word ik opgeroepen om in deze zaak te getuigen. Voor de politierechter houdt de man vol dat hij niet dronken was geweest, maar dat hij door de aardappelen achterop slingerend had gereden. De rechter veroordeelt hem echter – gezien zijn eerdere verklaring en onheuse vertelsels – tot een voorwaardelijke gevangenisstraf en een geldboete. Al met al was hij dus een stuk goedkoper uit geweest als hij z’n aardappels in de stad gekocht had…”

Tamar

Uit: de Westerpost van 17 mei 2017.