Dick Langendoen stopt als vrijwilliger voor de Sloterkerk

Na 51 jaar kerkvoogd in de Sloterkerk stopt Dick Langendoen met zijn vrijwilligerswerk.

Een interview met Dick en zijn vrouw Lia over ’tijd’.

Dick en Lia Langendoen. Foto: Thera van Homeyer.

Volslagen verrassing
Dick: “Ik ben geboren in Amsterdam en ben begonnen in de Argonautenstraat, bij het Olympisch Stadion, en daarna zijn wij verhuisd naar de Van Walbeeckstraat in West. Ik speelde op het Surinameplein, dat toen nog een weiland was. Thuis, we waren met 4 kinderen, werden we gestimuleerd. Mijn moeder was een vrouw met een fotografisch geheugen, als die wat las, dan wist ze dat. Zij was op haar 19e procuratiehouder bij een import-export firma, zo’n meid die alles kon en alles onthield. Mijn vader werkte bij de gemeente Amsterdam, bij de secretarie.

Ik heb een technische inslag en heb eerst HTS en later Delft gedaan en was projectleider voor de afdeling Bruggen in Amsterdam. Het allerleukste van dat werk zijn de technische uitdagingen geweest. Het is snel voorbijgegaan. Ik ben nieuwsgierig, hè?, en ik leerde elke dag dingen bij. In de buitendienst mocht elke timmerman die een klus had een berekening van mij vragen. Omdat ik Delft had gedaan, kon ik op de hoek van de krant een keurige berekening maken van draagkracht en verdeling. Ja, de grote vrijheid en het plezier van de technische ontwikkelingen. Ik praatte met iedereen en leerde van iedereen, vond ik geweldig. Na mijn pensioen ben ik ook nog 3 jaar extra in dienst gebleven. Wij komen beiden uit een hervormd gezin en we waren trouwe kerkgangers van de Sloterkerk. In 1971 ben ik benoemd als kerkvoogd, tot mijn volslagen verrassing. Er is niets gevraagd. Ze kwamen het vragen en toen zeiden ze: “We hebben u alvast benoemd”.”

“Ze komen mij vragen”
Lia: “Wij kennen elkaar van een vakantiereis naar Oostenrijk, met de trein. Die reis ging uit van het Christelijk Jongemannen Verbond, zo kwam Dick erbij. Wij hadden thuis het Hervormde blad, waarin die reis werd aangeboden, waarop ik heb ingeschreven. Dat was 1962. Ik kom uit Den Haag en ben daar naar de kweekschool gegaan voor de hoofdakte en akte handenarbeid. Ik werkte op een school in Pijnacker, ’s zomers met de fiets op en neer en ’s winters met het Hofplein-treintje. Wij zijn in Pijnacker getrouwd, in 1964 en zijn in Amsterdam gaan wonen.

In Den Haag had ik na mijn belijdenis vrijwilligerswerk gedaan voor het Jongeren Diakonaat en toen ze van de Sloterkerk kwamen vragen had ik eigenlijk het idee: ze komen mij dus vragen om diaken te worden. Maar goed, ik had 4 kinderen, binnen 4 jaar gekregen, en ze kwamen míj dus niet vragen. Maar het was niet zo dat ze mij als vrouw over ’t hoofd zagen, kerkenraadsleden waren zowel mannen als vrouwen.” Dick: “Niet de mannenbroeders die vergaderen en de rest mag koffieschenken.”

Sloterkerk staat keurig op zijn beentjes
Dick: “Kijk, toen ik begon als kerkvoogd was het voornamelijk als penningmeester. Er was toen nog een koster en het was eerst voor 12 jaar. Je rolt van de ene functie in de andere en ik was handig, het ging mij makkelijk af. Na de eerste 12 jaar werd ik voor de volgende 12 jaar herkozen en daarna heb ik al die tijd kerkfuncties gehad. Toen ik nog een baan had was dat 2 dagen in de week en toen ik gepensioneerd werd, is dat natuurlijk meer geworden. En als er iets technisch was kwamen ze toch altijd bij mij uit. Ik praat nogal direct. Ik kom uit de bouw en daar smeren we elkaar geen stroop om de mond. We zeggen gewoon wat we van elkaar denken. Maar ik heb het allemaal met veel plezier gedaan en we hebben de Sloterkerk, die aan het wegzakken was, een mooie en stevige nieuwe ondergrond gegeven.

Ik kom tijd te kort, als je gepensioneerd bent gaat je tempo wat omlaag. Mijn korte-termijn geheugen loopt terug. Als ik me omdraai, bij wijze van spreken, ben ik vergeten waar ik mee bezig was. Ik heb het goed laten onderzoeken en ben beklopt, betast en ondervraagd, het is een ouderdomsverschijnsel. Het gaat me zwaar vallen om te stoppen, hoor, vroeger vloog ik overal achteraan. Ik ben 86 en Lia is 82, ja, als je dan dat soort problemen krijgt, dan is dat niet zo wonderlijk. Dat mag.”

Voor altijd 25, Sinterklaas en mythologie
Lia: “We hebben 4 kinderen, Pim en Koen en Annemieke en Nannie. Nannie is er niet meer. In maart is het 20 jaar geleden dat ze overleed. Er gaat geen dag voorbij dat je niet aan haar denkt, maar het is niet zo dat mij dat treurig stemt. Ze heeft toch een heel vol leven geleid, veel plezier gemaakt en veel ondernomen. Op de rouwkaart stond: “Voor eeuwig 25”. Ze is 34 geworden, maar als je aan haar vroeg, “Hoe oud ben je?”, dan zei ze “25” en daar week ze nooit van af.

Mijn zonen en Annemieke hebben tijdens de lockdowns van alles voor ons gedaan en verzonnen, van zingen door de brievenbus heen, tot boodschappen voor ons doen. We hebben een enorme binding met Sinterklaas vieren en voor mijn 80ste verjaardag hebben ze het verjaardagsfeest gecombineerd met Sinterklaas, geweldig. Annemieke had iedereen geschreven met de boodschap vooral ook een surprise te maken en onze zonen hebben een Sinterklaas-film opgenomen. Dick: “Ik heb altijd grote belangstelling gehad voor de Egyptische, Griekse en Romeinse mythologie. Wij zijn ook in Egypte geweest en ik lees nog steeds in de Ilias en de Odyssee. Ja, we komen tijd tekort.”

Thera; 21 januari 2022.

Kijk voor meer Dick Langendoen en zijn werk voor de Sloterkerk naar de online video.